Met pensioen én aan de slag als Helpende: Joke’s verhaal
De krantenkoppen logen er de laatste tijd niet om: steeds meer mensen zeggen hun baan in de zorg op, blijkt uit cijfers van het CBS. Gelukkig zien wij bij Medical een ander beeld: zorgprofessionals die met passie en toewijding voor de zorg blijven kiezen, soms onder bijzondere omstandigheden.
Zo ook Joke van der Hoop. Toen ze na ruim 35 jaar afscheid nam van haar baan als anesthesiemedewerker en met pensioen ging, bleef haar zorghart kloppen. Nu werkt ze met veel enthousiasme als Helpende bij Medical—op haar eigen manier. “Wat ik nu voel, wil ik niet kwijt. Dat Medical op mijn pad is gekomen, daar ben ik psychisch enorm van opgeknapt.”
Van kleding wassen naar anesthesie
In 1975 zet Joke haar eerste stappen in de zorgwereld. Na de mavo gaat ze aan de slag in een verpleegtehuis, waar ze kleding wast en herstelt. Al snel ontdekt ze haar passie voor de zorg wanneer ze vanwege personeelstekort mag inspringen in de zorg voor cliënten. Niet lang daarna besluit ze te gaan solliciteren in verschillende ziekenhuizen en wordt ze aangenomen als verpleegkundige in Heerenveen. “Zei zeiden tegen me: ‘Je kunt beter ziekenverzorgster worden, we denken dat verpleegkundige te hoog gegrepen is.’ Maar toen ben ik toch aangenomen, want ik zei: ‘Als jullie me niet willen, ga ik ergens anders naartoe.’” Ze rondt de interne opleiding tot verpleegkundige met succes af en behaalt daarna haar oncologie-aantekening. Uiteindelijk vindt ze haar plek op de OK als anesthesiemedewerker.
Keihard knokken
“De laatste jaren begon ik last te krijgen van mijn rug—het bleek artrose. Uiteindelijk ben ik in 10 jaar 3 keer geopereerd. Elke keer was het weer keihard knokken om terug te komen op de werkvloer. Bij mijn laatste operatie was ik 62 en probeerde ik het nog een keer, maar het lukte niet meer; het werk was te fysiek en ik was op. Inmiddels werkte ik 45 jaar. Toen hakte ik de knoop door: ik had een goed pensioen opgebouwd en besloot dat het tijd was.”
Een schot in de roos
“Ik heb driekwart jaar de tijd genomen om bij te komen—en toen begon het weer te jeuken. Op televisie zag ik een uitzending over de ouderenzorg. Een robot zong liedjes voor een oudere dame met dementie, die daar rustig van werd. Dat deed me zo’n pijn, ik vond het te gek voor woorden dat dit vanwege personeelstekort zo moest worden aangepakt. Het gaat er toch om dat je even en hand op iemands schouder kan leggen en elkaar in de ogen kan kijken?”
“Hier wilde ik iets mee, maar ik wist dat bedrijven niet op mij zaten te wachten; mijn rug was een te groot risico. Vlak daarna zag ik een advertentie van Medical—een schot in de roos. Ik ging aan de slag als Helpende en werd met open armen ontvangen. Het maakt mij niet eens uit wat ik precies doe, ik wil iets voor de mensen betekenen. De druk in de ouderenzorg is zo hoog bij het personeel, dat wilde ik op mijn manier verlichten.”
Echte aandacht
“Ik heb nu 3 maanden gewerkt op de revalidatieafdeling in het ziekenhuis in Heerenveen, en ik geniet er enorm van. Hier geef ik de voeding aan cliënten, motiveer ik ze om gezonde eetkeuzes te maken en zorg ik ervoor dat ze zich niet verslikken. Soms spring ik ook bij in de zorg: cliënten wassen, naar het toilet helpen, belletjes aflopen. Tijdens het wassen kun je heel goede gesprekken met elkaar voeren. Mensen waarderen die aandacht. Het zijn maar korte momenten, maar wel belangrijke—als je iets geeft krijg je ook wat terug. Later komen cliënten zelf naar me toe om blij te vertellen dat ze naar huis mogen. Je bouwt een band met ze op.”
