Nooit te oud om een stap te nemen in je ontwikkeling

Eddy Steffers is 64 jaar. Sinds oktober volgt hij onze BBL-opleiding Verzorgende IG en zit hij weer terug in de schoolbanken. Een gek gezicht? Helemaal niet! Hij vertelt enthousiast over zijn ervaring en wat hem motiveert om door te blijven leren.

Wist je altijd al dat je in de zorg wilde werken?

“Ik kom uit een echte slagersfamilie, daar begon ook mijn carrière. Later liet ik me omscholen naar automatisering, maar dat vond ik erg abstract. Ik wilde meer. Daarom werd ik vrijwilliger bij een verpleeghuis op de afdeling dementie. Later deed daar zich een mogelijkheid voor om de opleiding sociaal-agogische verzorgende niveau 3 te doen. Ik solliciteerde en voor ik het wist, kon ik aan de slag. Via mijn nicht kwam ik later uit bij Medical. Haar verhalen klonken erg positief en ik was op zoek naar iets wat me weer energie zou geven. Toen dacht ik nog: ‘Weet ik het zeker? Ik geef wel mijn vaste baan op.’ Het was een goede beslissing. Het sprak me aan dat je zelf regie hebt over je agenda: met wie je waar en wanneer wil werken. Vanaf het begin voelde alles heel aangenaam, dat begon al bij de eerste de mailwisseling. Het is echt een warm nest en nog steeds voelt het zo.”

Wat vind je mooi aan het werk in de zorg?

“Het werken met mensen. Vooral in de thuiszorg, dat past echt bij mij. Als ik wegga en cliënten zeggen dat ze het fijn vonden dat ik er was en dat ik welkom ben, dan voel ik me écht voldaan. Vaak ben ik voor hen een onbekende, een man én ook nog eens wat ouder. Het is anders dan dat ze gewend zijn, maar de meeste mensen vinden het leuk. Het is een mooi compliment als mensen zeggen dat ze het gezellig vonden met me. Dat gaat verder dan verzorgen. Je authentieke zelf zijn is geen kunstje. Het kan natuurlijk niet altijd klikken, maar dat is dan weer mijn uitdaging.”

Wat miste je nog waardoor je door wilde gaan met leren?

“Na een tijdje merkte ik in mijn werk dat ik een beperkt diploma had. Hierdoor kon ik niet alle handelingen uitoefenen. Ik zou de opleiding al gaan doen, maar corona gooide roet in het eten. Eerst dacht ik: ‘Misschien moet het zo zijn. Zo lang hoef ik niet meer tot mijn pensioen.’ Toch bleef het kriebelen en besefte ik me dat het geen goed argument was om het niet te doen. Toen ben ik toch gaan praten over de mogelijkheden. Ik kon de opleiding verkort doen in één jaar.”

Wat was jouw motivatie om deze stap te nemen?

“Misschien toch wel het vergroten van mijn eigen waarde en trots. Aan mezelf bewijzen dat ik dit kan en me trots mogen voelen dat iemand mij vertrouwt met het plaatsen van een katheter, het geven van een injectie of het verzorgen van een wond. Ik kan het niet helemaal omschrijven, maar het is mooi om voor iemand die hulp nodig heeft, iets te kunnen te betekenen. Dat geeft me een goed gevoel.”

Hoe bevalt de BBL-opleiding je tot nu toe?

“Ik vind het hartstikke leuk. Alleen al in de klas zitten, is geweldig. In mijn klas zitten veel jongelui, maar ook niet allemaal. Er zijn ook veertigplussers. Ik ben de oudste, maar wat maakt dat uit? Zo voel ik me niet. Ik vind het mooi om in te gaan op de inhoud van het vak en mij te verdiepen in ziektebeelden. Er wordt gelukkig positief gereageerd op mijn ingeleverde opdrachten. Het is leuk om nieuwe dingen te leren of kennis op te frissen. Vooral het leren over waarom mensen zich op een bepaalde manier gedragen, vind ik interessant. Ik ben nu bezig met een hoofdstuk over wondzorg. Het is razend interessant om dat van A tot Z uit te pluizen. Je moet een sterke drijfveer hebben om weer te gaan leren, want het kost veel tijd en energie. Maar het levert heel veel op.”

Wat is een uitdaging?

“Het is nog best wennen aan de structuur van de school en de manier van leren. Je moet op je laptop inloggen om bij je schoolboeken te komen in plaats van zoals vroeger toen je ze uit je schooltas pakte. Daarnaast is het soms ook moeilijk om discipline op te brengen. Dan moet ik mezelf een schop onder mijn kont geven om na een ochtenddienst toch de laptop er weer bij te pakken. Het is fijn dat mijn thuisfront mij hierbij steunt. Thuis laten ze me rustig mijn gang gaan als ze weten dat ik aan het studeren ben.”